در دنیای networking، انتخاب کابل مناسب بسیار حیاتی است. برای داشتن یک شبکه قابل اعتماد، که نیازهای پهنای باند شما را برآورده می‌کند، دو گزینه برای نوع کابل ها وجود دارد، مسی و فیبر. کابل‌های مسی به طور معمول، برای راه‌اندازی شبکه‌های قابل اعتماد و مقرون به صرفه و برای برنامه‌های کوتاه‌مدت، مناسب اند . با این حال، استفاده از کابل‌های فیبر برای موقعییت‌هایی که نیاز به اتصالات با سرعت بالا، درفواصل طولانی و مقاومت در برابر تداخلات الکترومغناطیسی داریم، ضروری است.
درک تفاوت‌های بین این دو بسیار مهم است، شما باید بدانید چه زمانی باید یکی را بجای دیگری انتخاب کنید و همچنین چگونه تصمیمات درستی برای انتقال داده به صورت بهینه بگیرید. بیایید در ابتدا از کابل های مسی شروع کنیم:
نگاه کلی به کابل‌های مسی
کابل‌های مسی از زمان سیم‌های تلگراف زیرزمینی در اوایل قرن نوزدهم، بخشی اساسی از انتقال داده بوده‌اند. در گذشته از سیم‌های پوشیده شده با قیر به عنوان کابل استفاده می‌شد و این روش هنوز هم روشی کارآمد و گسترده برای جابجایی bit ها در شبکه‌های Ethernet امروزی محسوب می‌شوند اما امروزه کابل‌های مسی وجود دارند که بسیار بهتر و پیشرفته‌تر از آنها هستند. انواع مختلفی از کابل های Ethernet مسی وجود دارد، که هر کدام ویژگی‌های خاص خود را دارند.
کابل Category 5e (Cat5e)
Cat5e جزو اولین انواع کابل‌های Ethernet است. این کابل، انتقال داده را با سرعتی تا 1000 مگابیت بر ثانیه (1 گیگابیت بر ثانیه) در فاصله حداکثر 100 متر پشتیبانی می‌کند. این نوع کابل به طور گسترده برای مصارف خانگی و کسب و کارهای کوچک استفاده می‌شود به این دلیل که پهنای باند کافی برای این شبکه‌ها را ارائه می‌دهد و همچنین بسیار اقتصادی است. با این حال، مقاومت محدودی در برابر تداخل الکترومغناطیسی و رادیویی دارد.
کابل (Cat6) Category 6
Cat6 تقریباً از همه لحاظ نسبت به Cat5e پیشرفته تر است. این کابل سرعتی تا ۱۰ گیگابیت بر ثانیه را با مقاومت بهتر در برابر تداخل ارائه می‌دهد. اما یکی از معایب آن، حداکثر طول کابل قابل استفاده است: فقط ۵۵ متر برای ۱ گیگابیت بر ثانیه و ۳۷ متر برای ۱۰ گیگابیت بر ثانیه. با این حال، برای استفاده هایی با طول کابل کوتاه‌تر، مثلا در rackهای تجهیزات سرور یا شبکه، Cat6 عملکرد بهبود یافته ای را با یک هزینه معقول ارائه می دهد.
کابل (Cat6a) Category 6a
Cat6a با افزودن پوشش‌های اضافی، کاهش تداخل و افزایش حداکثر طول به ۱۰۰ متر هم برای ۱ گیگابیت بر ثانیه و هم برای ۱۰ گیگابیت بر ثانیه، نسبت به Cat6 بهبود یافته است. اضافه کردن پوشش باعث افزایش هزینه هم می‌شود. به طور میانگین، Cat6a حدود دو برابر یک کابل Cat5e هزینه دارد.
کابل Category 7 (Cat7)
Cat7 یک Cadillac از کابل Ethernet است، سرعت و طول کابل آن با Cat6a مطابقت دارد، اما در برابر تداخل های محیطی مقاومتر است. برای محیط‌هایی که در آن عملکرد و پهنای باند بالاترین سطح اهمیت را دارند، استفاده از Cat7 پیشنهاد می‌شود، اما با هزینه‌ای حدود ۲۵٪ بیشتر از Cat6a.
همانطور که می‌بینید انتخاب نوع کابل مسی ممکن است دشوار باشد. پهنای باند و فاصله عوامل کلیدی هستند، اما کاهش اثرات تداخل هم می‌تواند از به وجود آمدن مشکلات در آینده جلوگیری کند. البته، در تصمیم گیری درباره‌ی تمامی این عوامل باید هزینه را هم در نظر داشت.
همچنین پیش‌بینی آینده، عامل دیگری است که باید در نظر گرفته شود. شبکه‌ها معمولاً همیشه در حال رشد هستند و افزودن دستگاه‌های بیشتر برای اجرا کردن برنامه‌هایی که نیاز به پهنای باند بیشتری دارند ، فشاری بر کابل‌های قدیمی ایجاد می‌کند. انتخاب یک کابل با در نظر گرفتن آینده، می‌تواند از نصب مجدد دستگاه و هزینه های اضافی جلوگیری کند.
یک نگاه کلی بر کابل‌های فیبر نوری
کابل‌های فیبر نوری یک پیشرفت بزرگ در اتصالات، برای ارتباطات امروزه ما محسوب می‌شوند. برخلاف مس که سیگنال‌های الکتریکی را از طریق یک محیط فلزی انتقال می‌دهد، فیبر نوری، نور را از طریق شیشه منتقل می‌کند. این موضوع می‌تواند از نظر پهنای باند و ماکزیمم طول کابل قابل استفاده، بسیار کارآمد باشد.
هنگام انتخاب کابل فیبر نوری انواع مختلف آن را هم باید در نظر گرفت؛ اما نسبت به مس، تنوع کمتری دارند و تنها دو نوع متمایز فیبر وجود دارد: تک حالت و چند حالت.
کابل فیبر تک‌حالتی (SMF)
فیبر تک‌حالتی، هم برای انتقال داده‌های فواصل دور و هم برای انتقال داده‌ها با سرعت بالا مناسب است. اصطلاح "تک‌حالتی" به یک حالت یا طول موج واحد نور که از طریق یک کابل عبور می‌کند و توانایی حمل کردن آن طول موج واحد را به صورت بهینه دارد، اشاره می‌کند.
این بهینه‌سازی اجازه می‌دهد، نرخ داده‌ها تا 400 گیگابیت بر ثانیه و طول کابل‌ها تا چندین کیلومتر افزایش یابد. حتی از فیبر تک‌حالتی برای اتصالات در زیر دریا و برای جزایر و قاره‌ها استفاده می‌شود. با این حال، این اتصال های بلند نیاز به تقویت‌کننده‌های سیگنال در فواصل منظم دارند.
کابل فیبر چند حالتی (MMF)
فیبر چند حالتی ماکزیمم طول کابل کمتری نسبت به فیبر تک‌حالتی دارد، همچنین پهنای باند کمتری دارد که به 10 گیگابیت بر ثانیه محدود می‌شود. بنابراین معمولاً در داخل ساختمان‌ها یا دانشگاه‌ها استفاده می‌شود.
انتخاب بین فیبر تک‌حالتی و چند حالتی به چندین عامل کلیدی باز می‌گردد. اولین عامل فاصله است؛ فیبر تک‌حالتی می‌تواند تا ده‌ها کیلومتر کشیده شود (یا حتی بیشتر به کمک تقویت‌کننده‌ها) در حالی که فیبر چند حالتی تا نیم کیلومتر را می‌تواند پشتیبانی کند(یا ۱ کیلومتر اگر پهنای باند به ۱ گیگابیت بر ثانیه محدود شود). عامل بعدی پهنای باند است که در آن فیبر تک‌حالتی به عنوان کابل، انتخاب بهتری می‌باشد.
فیبر تک‌حالتی ممکن است به نظر برنده این ماجرا بیاید، اما عیب قابل توجهی نیز دارد: هزینه.
هزینه کابل فیبر تک‌حالتی به راحتی می‌تواند دو برابر هزینه کابل فیبر چند حالتی باشد و نصب آن نیز بسیار مشکل و گران‌قیمت‌تر از فیبر چند حالتی است. همچنین، فیبر چند حالتی ممکن است برای حفظ سازگاری با زیرساخت های موجود ترجیح داده شود.
کابل مسی یا فیبر؟ تصمیم نهایی چیست؟
مانند اکثر تصمیم‌گیری های مربوط به پروژه‌های networking، تصمیم بین استفاده از کابل‌های مسی و فیبر، به نیازها و محدودیت‌های خاص، توازن بین فاصله، پهنای باند و هزینه آن برای شما برمی‌گردد. برای بیشتر کسب‌وکارهای کوچک، کابل مسی کافی و مناسب است، اما کابل‌های فیبر نوری کاربردهای خاص خود را دارند، به طور کلی برای مجتمع‌های تجاری بزرگ، سرورهای با پهنای باند بالا و ارائه دهندگان خدمات اینترنت (ISP) مناسب است.
نکته‌ی دیگر این است که کابل مسی برای کار بسیار آسان‌تر است. می‌توان آن را با ابزار و اتصال‌دهنده‌های دستی و ارزان‌قیمت، توسط هر کسی با کمترین آموزش نصب کرد. همچنین خود کابل مسی نیز ارزان‌تر است. کابل فیبر برای نصب نیاز به دقت بیشتری دارد و باید توسط نیروهای آموزش‌دیده با ابزارهای گران‌قیمت نصب گردد.
درک این نقاط قوت و محدودیت‌های مختلف، در ایجاد یک شبکه برای پاسخگویی به نیازهای شبکه‌ای فعلی و آینده شما نیاز است.
به عنوان اولین نفر نظر خود را بنویسید!